Jak skutecznie komunikować się z nastolatkiem? [ROZMOWA]

Mój dorosły już przyjaciel (lat 20) rozmawia z rodzicami o tym, co czuje, mówi otwarcie, że dane zachowanie sprawia mu przykrość, lecz gdy tylko porusza taki temat - rodzice zbywają go twierdząc, że "wymyśla, przesadza, nie zna się na żartach, wywołuje awantury, jest bezużyteczny i się czepia". To jest niesamowicie przykre, zwłaszcza kiedy ktoś chce podejść do tematu w dojrzały sposób. Zazwyczaj to chyba w drugą stronę działa, gdzie to dziecko zwykle zamyka się na prośby i rozmowy o uczuciach, a tu jest na odwrót. Z chęcią podzielę się tą rozmową z przyjacielem, dziękuję, że porusza się takie tematy!