Przejdź do głównych treściPrzejdź do wyszukiwarkiPrzejdź do głównego menu
piątek, 29 marca 2024 14:24
Reklama

Edyta Bartosiewicz kończy 52 lata

Edyta Bartosiewicz urodziła się w Warszawie, a dzieciństwo spędziła na ulicy Wolskiej 113. Już w wieku 10 lat rozpoczęła samodzielną naukę gry na gitarze. Zaczęła tworzyć pierwsze piosenki. Następnie uczyła się w liceum im. Kopernika, trenowała łyżwiarstwo szybkie i siatkówkę. Po skończeniu liceum, podporządkowała się presji rodziców i podjęła studia na SGPiS w Warszawie.
Edyta Bartosiewicz kończy 52 lata

Autor: http://www.edytabartosiewicz.pl/

Już wtedy, próbując spełnić się muzycznie i pogodzić pasję z nauką, założyła pierwszy zespół w Mińsku Mazowieckim. Pomysł ten nie przyniósł oczekiwanych rezultatów i ignorując sugestie Waltera Chełstowskiego o podjęciu profesjonalnych nagrań, w 1986 roku zdecydowała się wyjechać do Londynu. Tam poznała kapelę The Blue Airplanes. Uczestnicząc w ich koncertach, zdała sobie sprawę, że muzyka jest właśnie tym czego zawsze w jej życiu brakowało. Szybko pojawili się ludzie, którzy obiecali zorganizować fundusze na nagranie debiutanckiej płyty w Polsce - po sześciu miesiącach Edyta wróciła do Warszawy.

Był to moment przełomowy w życiu Edyty. Po czwartym roku porzuciła studia i dołączyła do grupy Staff, z którą - po zmianie nazwy na Holloee Poloy - wygrała Mokotowską Jesień Muzyczną w 1989 roku, a potem nagrała płytę "The Big Beat" (1990). Krążek potwierdził możliwości Edyty i mimo, że cieszył się umiarkowaną popularnością, zdobył uznanie krytyków (Nagroda Artystyczna Młodych im. Wyspiańskiego dla Edyty oraz nagroda im. Mateusza Święcickiego).

Po rozpadzie Holloee Poloy (1991) wokalistka rozpoczęła karierę solową i wkrótce wydała swój pierwszy album - "Love" (1992). Płyta zaśpiewana w całości po angielsku nie odniosła znaczącego sukcesu komercyjnego, jednak spotkała się z uznaniem środowiska, a Edyta na festiwalu w Sopocie (1992) otrzymała Bursztynowego Słowika.

Duże znaczenie dla dalszej kariery artystki miały gościnne nagrania i współpraca z najpopularniejszymi wykonawcami muzyki rockowej w Polsce, takimi jak: Wojciech Waglewski (1991 - teksty oraz chórki), Ziyo (1992 - wokal na płycie "Kolędy"), Róże Europy (1993 - chórki), Acid Drinkers (1993 - wokal w utworze "Seek and Destroy"), Hey (1993 - wokal w piosence "Moja i twoja nadzieja"), Varius Manx (1993 - wokal w utworze "Memphis"), Human (1993 - śpiew w piosence "Faith"), Kobranocka (1992, 1994 - chórki oraz wokal).

Kolejny album Edyty - "Sen" (wrzesień 1994) - przyniósł artystce oczekiwany sukces. Płyta została nagrodzona "Fryderykami", a sama Edyta została uznana za najlepszą wokalistkę roku. Otrzymała również "Paszport Polityki".

W 1995 roku nagrała nową wersję piosenki Erica Claptona "Wonderful Tonight" na płytę "Tribute to Eric Clapton". Niedługo potem ukazał się trzeci solowy album Edyty - "Szok'n'Show". Otrzymał on "Fryderyka" w kategorii "najlepszy album rockowy". W 1996 roku ukazał się na rynku singiel z transwersją "Ostatniego" i z całkowicie nowym utworem "Pomyśl o mnie", a niebawem kolejny, z piosenką "Mistrz". W tym samym roku artystka współpracowała w grupą Closterkeller, przy płycie "Cyan", gdzie udzielała się wokalnie w chórkach oraz wyprodukowała utwór "Cisza w moim domu". Wyprodukowała i zmiksowła również bardzo dobrą płytę "Kolory" (1996) zespołu Firebirds.

Po dwuletniej przerwie, 9 czerwca 1997 roku, wydany został kolejny album wokalistki, zatytułowany "Dziecko", który został bardzo dobrze przyjęty i także otrzymał "Fryderyka" w kategorii "najlepszy album rockowy". Natomiast 9 listopada 1998 roku pojawił się następny krążek Edyty - "Wodospady", za który otrzymała cztery nominacje do "Fryderyków".

Kolejna płyta Edyty to "Dziś są moje urodziny", ukazała się w listopadzie 1999 roku. Zawierała największe przeboje wokalistki wraz z dwoma nowymi utworami. Niebawem artystka podjęła współpracę z Justyną Steczkowską przy albumie "Dzień i noc" (2000) - jest autorką tekstów do utworów "Kosmiczna rewolucja", "Podróżując", "Zazdroszczę ci", "La Femme Du Roi" i "Wszystko się staje iluzją".

W tym samym roku Edyta śpiewała także z Kazikiem - można ją usłyszeć w piosence "Cztery pokoje". Skomponowała również muzykę do piosenki "Ostatni list" Anity Lipnickiej oraz jest autorką utworu "Egoiści", który znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu pod tym samym tytułem.

W 2002 roku Bartosiewicz podpisała nowy kontrakt z wytwórnią BMG. Wkrótce potem do radia trafiło nagranie "Niewinność" (wokalistka jest jego autorem, aranżerem i producentem), które promowało jej kolejny album. Jednak, mimo zapowiedzi, nie ukazał się on, a wokalistka zniknęła na dłuższy czas.

W 2004 roku dała o sobie znać gościnnym występem na płycie Krzysztofa Krawczyka, "To, co w życiu ważne". Zaśpiewała w utworze "Trudno tak (razem być nam ze sobą...)", w ostatniej chwili dołączonym do albumu. Wystąpiła także w teledysku do tego nagrania. Ponadto w sierpniu zaśpiewali razem w Sopocie. Koniec roku pożegnała na koncercie publicznej telewizji.

W czerwcu następnego roku pojawiła się na krakowskim rynku podczas Festiwalu Piosenki Zaczarowanej. Zaśpiewała wtedy obok między innymi UrszuliAndrzeja PiasecznegoAnny Marii JopekGrzegorza Turnaua i Pawła Kukiza. Trzy miesiące później uświetniła swoją obecnością koncert na 10-lecie formacji Myslovitz.

W tym czasie pojawiły się pogłoski, że Edyta rozpoczęła prace nad nowym materiałem studyjnym. Pierwotnym terminem premiery ogłoszono wiosnę 2006 roku, ale z powodu nieoczekiwanej śmierci managera i najbliższego przyjaciela artystki – Jacka Nowakowskiego - zrezygnowano z wydania krążka i plany odsunięto w bliżej nieokreśloną przyszłość.

We wrześniu 2006 roku Bartosiewicz wzięła udział w koncercie jazzmana Tomasza Stańki i na blisko dwa lata znów zniknęła z życia publicznego. Pojawiła się dopiero w lipcu 2008 roku na TOPtrendach, gdzie z okazji 45-lecia pracy artystycznej Krzysztofa Krawczyka, wykonała z jubilatem dwie piosenki - "Opowieść" i "Trudno tak... (razem być nam ze sobą)". W 2013 roku artystka powróciła na scenę w wielkim stylu krążkiem „Renovatio”, wydanym w październiku.


Podziel się
Oceń

Napisz komentarz
Komentarze
PRZECZYTAJ
Miłość, wojna i śmierć Miłość, wojna i śmierć "Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu" - powieść z bogatym tłem historycznym to dla autora, nie będącego historykiem, duże wyzwanie - mówi Elżbieta Jodko-Kula. Autorka scenariuszy przedstawień, oraz powieści dla dzieci i młodzieży, Pisze też książki dla dorosłych. Wydawnictwo Szara Godzina opublikowało jej powieść obyczajową "Zdrady i powroty", a Wydawnictwo Prószyński Media książki opowiadające o mniej znanych fragmentach biografii dwóch kobiet, bliskich sercu Marszałka Józefa Piłsudskiego - "Maria Piłsudska. Zapomniana żona", oraz "Ostatnia miłość Marszałka. Eugenia Lewicka. Potem był „Czas niezapomnianych”. A najnowsza powieść to „Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu” Elżbieta Jodko-Kula. Autorka jest absolwentką Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej i studium socjoterapii. Od lat pracuje jako pedagog w jednej z podwarszawskich szkół. Publikowała opowiadania i powieści dla dzieci i młodzieży, oraz teksty dramaturgiczne wydane w dwóch zbiorach scenariuszy przedstawień dla teatrów szkolnych. Kilka z nich otrzymało wyróżnienia lub nagrody w ogólnopolskich konkursach. Jedna z nagrodzonych sztuk pt. "Perły szczęścia nie dają" została adaptowana i zaprezentowana widzom teatru telewizji. Sztuka "Zapis" została zrealizowana przez Teatr Animacji w Poznaniu. W 2014 r. ukazała się powieść dla dorosłych zatytułowana "Zdrady i powroty". Dziś o powieści z bogatym tłem historycznym. Skomplikowane losy polskich rodzin zamieszkujących północno-wschodnie tereny międzywojennej Polski, w powojennej historii były pomijane milczeniem. Od września 1939 roku do końca wojny na Wileńszczyźnie pięciokrotnie zmieniali się okupanci, ale po wojnie nie uczono o tym w szkołach. Przypominanie, że na wschód od powojennych granic kiedyś była Polska, nie było dobrze widziane. Uciekinierzy i przesiedleńcy przez lata nie mogli odwiedzać rodzinnych ziem i wielu z nich do końca życia nie ujrzało opuszczonych w pośpiechu chat, domów i dworów. Powieść „Rozstajne drogi. Nie ma powrotu do domu” opisuje historię przyjaźni trzech młodych mężczyzn, z pokolenia Kolumbów. Burzliwe dzieje dawnych Kresów stają się tłem i kanwą historii ich rodzin. W sielski obraz terenów, gdzie wielonarodowościowa ludność żyła we względnej harmonii, wkroczyła polityka i zmieniła wszystko. Przez lata zgodnie żyjący sąsiedzi poddani intensywnym działaniom agitatorów stali się dla siebie wrogami. Na przykładzie jednostkowych historii ludzkich pokazane są przemiany, które zaważyły na życiu setek tysięcy Polaków z Wileńszczyzny. Fakt, że część bohaterów to postacie autentyczne, uwiarygodnia opowieść. Na historię narodu składają się losy wszystkich jego dzieci i każdemu z nich należy się pamięć.Data dodania artykułu: 24.03.2024 12:42
Reklama
Reklama
Reklama